Kuralsız günlük

Tekrar selamlar =)

Geçen gün yayınladığım "Beni hatırladınız mı?" yazımda bahsetmiştim şimdi paylaşacağım günlükten.
Senaryo yazımı dersleri alıyorum ve geçen gün hocamız sınıfta bir uygulama yaptırdı. O hafta içinde seçtiğimiz bir günü masalsı bir dille yazmamızı istedi. Ben de yazdım. İşte o yazım...

* Yazının hakları alınmıştır. Çalmak isteyenlere ön uyarı =)

(Buralarda hava çok soğuk. Siz de çok şaapmayın, iyi giyinin.)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Uzun zamandır hiç olmadığı kadar rahat bir uykuya dalmıştım. Bir an dalgaların denize vurma sesi uykumu çok daha huzurlu hale getirdi. Bu sakinleştirici ses giderek yükseldi ve gözlerimi açtım. Açmama rağmen neredeyse hiçbir şey görmedim. O an tamamen uyandım. Dalgaların sesi hala kulağımdaydı. Rüya görüyor olmalıyım diye düşündüm ama uyumuyordum ki! Denizin ferahlığını daha çok hissedebilmek için beni sıcak tutan yorganı üzerimden attım ve serin havayı hissettim. Bir tek tuzlu denizin kokusu eksikti. Yatağımdan doğruldum ve karanlık odamın içerisinde sesin geldiği yöne doğru ilerledim. Ses penceremin tam dışından geliyordu. Evimizin küçük bahçesindeki ağaçların gölgeleri odamın duvarlarında dans ediyorlardı. Dört penceremden sadece her zaman kullandığımı açtım. Karşımda yan binanın taşlı, kiremit rengi duvarı vardı. Soğuk hava birden önce yüzüme sonra tüm vücuduma vurdu. Saniyeler içinde tir tir titreyecek kadar üşüdüm. Ama umurumda değildi. Evimin önünde deniz olmadığını biliyorum. Hala uyumadığımı da biliyordum. O zaman deniz neredeydi? Dalga sesi nereden geliyordu? Bunu öğrenmem şart. Kafamı pencerenin dışına, dışa doğru bombeli trabzanına doğru uzattım ve sola baktım. Ağaçların dalları bir sağa bir sola kuvvetle savruluyordu. Koca gövdeleri bile hareket ediyordu. Dışarda büyük bir fırtına vardı. Duyduğum dalga sesleri değil rüzgarın ve sallanan ağaçların sesiydi.  Hem hiç sevmediğim üşüme hissiyatı hem de deniz olmaması gerçeğiyle anlık bir hayal kırıklığı yaşadım. Sonra camı kapattım, ev hırkamı giydim ve sesi dinlemeye devam ettim. Tekrar ısındığım andan itibaren fırtınanın sesi benim için yine dalgaların sesi olmuştu.

Hayatta en sevdiğim seslerden birini dinlemenin verdiği keyifle rahatladım ve açlığım beni tekrar gerçekliğe döndürdü. Hava hala zifiri karanlıktı. Uykumu aldığım için havanın fırtınadan dolayı hala aydınlanmadığını düşünerek saate baktım. Saat gece dörde gelmek üzereydi. Bu kadar kısa süreli bir uykuyla tamamen dinlenmiş olmak beni hafifletti. Geçtiğim birkaç haftada hayatımda olan bir iki ufak değişiklik beni olumlu etkilemişe benziyordu. Gün içerisinde endişelerim devam etse de belli ki bilinç altım bana her şeyin yolunda olduğunun mesajını veriyordu. Güzel bir kahvaltının hayaliyle mutfağa gitmek üzere odamın kapısını açtım. Tam karşıda her zaman kapısı açık olan odanın kapısını kapalı görünce daha da keyiflendim. Amsterdam’da yaşayan abim bir gün önce gelmişti. Kapalı kapı gibi bir olumsuz görüntünün hayatın cilvesiyle olumlu bir anlama yüklenmesini düşünerek mutfağa indim.

Buzdolabını açtım ve annemin abim geliyor diye onun için aldığı kahvaltılık malzemeleri gördüm. Sucuk, petek bal, kaymak, bazlama ekmek, reçel, tereyağı… Abimin sevdiği her şey… Uzun zamandır basit kahvaltılar etmeye kendimi alıştırmıştım. Ama abim sayesinde bugün krallara layık bir kahvaltı yapabilirdim. Kore’deyken özlemini çektiğim sucuğu yumurtanın içine katabilmek için dilimlemeye başladım. Her şeye ağlayabilen gözlerim birden bire doldu. Abim sabah erken saatte kalkacak ve daha kahvaltısını yapamadan yıllık kontörlü için hastaneye gidecekti. Zaten bunun için İstanbul’a geri dönmüştü. Sevindiğim her şey kursağımda kaldı. Ama kahvaltımı hazırlamaya devam ettim. Devam ettikçe kendime kızmaya da devam ettim. O kahvaltı, o sucuklu yumurta uzun zamandır yediğim en berbat şey oldu. Duygusal bir yiyici olduğum için her şeyi adeta çiğnemeden yuttum. Biran önce odama , güvenli bölgeme dönmek istiyordum. Bulaşıkları sudan bile geçirmeden mutfak lavabosunun içine bırakarak, hızla yukarı çıktım ve odama girip kapıyı kapattım. Bulaşıkları öyle bırakmak sabah sabah annemi sinir edecekti. İlk evladı, ölümle burun buruna gelmiş oğlu zorunlu kontörle gidecekti ve ben onu bulaşıklarla daha da sinir edecektim. Kendime olan sinirim iyice katlandı.

Dalga sesi hala devam ediyordu. Belki de hayallerime ulaşmama yardımcı olacak kitabı aldım ve sahte dalga sesleriyle okumaya başladım. Kısa bir süre içinde her şeyi unuttum. Tekrar mutluydum. Saat yedi buçuğa gelmek üzereydi. Önce babamın ayak seslerinin sonra da annemin ayak seslerinin aşağıya inişlerini dinledim. Babam karşı odanın önünde durdu ve abimin kapısını yavaşça açtı. Uyanması gerektiği halde onu uyandırmaya korkarak kapıyı olabildiğince sessiz açması göğüsümde bir sıcaklık yarattı. Kalbim büyümüş gibiydi. Kocaman olmuştu. Ona rağmen içindeki sevgi sığmazcasına hala büyümeye çalışıyordu sanki. Babam kapıyı açında odasından duşun sesi duyuldu. Abim uyanmıştı. Abim bu sabah ya geçmişe geri dönmeye ya da geleceğe uyanmıştı. Acaba nasıl hissediyor diye düşünmeye başlayınca, kendimden kaçabilmek için hemen yatağıma geri döndüm ve yorganımın altına girip, uyumaya hazırlandım. Yorganımın altından arkadaşıma eve davet ettiğim bir mesaj attım. Tüm gün boştum ve verimli bir gün geçirmek istiyordum.

Tekrar uyandığımda saat öğlene geliyordu. Arkadaşım gelemeyeceğini yazmıştı. Sabahkinin aksine çok daha iyi hissediyordum. Dalga sesleri kesilmişti. Belki de ben uyurken beni iyileştirmişti. Evde yalnız olacak olsam da bunun benim için belki de daha iyi olabileceği fikriyle yataktan kalktım ve uzun zamandır üzerinde çalıştığım öykümün üzerinde çalıştım. Hayalleri, amacı olan biri olarak çalışmak beni her zaman ki gibi kendimle gurur duymaya itmişti. Akşam olup da annem, babam ve abim hep beraber eve dönene kadar bilgisayarın başından kalkmadım. Her yazdığım kelime, her düşündüğüm diyalog beni filmlerde aydınlanan karakterler gibi hissettiriyordu. Kendimi sanki dışarıdan görüyordum. Etrafımda bir ışık vardı. Her şeyi yapabilecek güce sahiptim. Sokak kapısının açılma sesiyle ailemi karşılamaya aşağıya indim. Her şey monotondu. Hiç birinin yüzünde ne mutlu bir ifade ne de mutsuz bir ifade vardı. O gün gördüğüm en güzel şey bu monotonluktu. Hayat yine olumsuzlukları pozitif bir şekilde karşıma getiriyordu. Abim temizdi. Kanser geri gelmemişti.

Abimin dönmesiyle masadaki yerim değişse de , yemek masasına hep beraber oturduk. Yine en çok ben yedim, yine abim spora gitmem gerektiği hakkında dırdır etti. Babam yine bana möööö diyerek kilolarımla şakalaştı. Bunlar başka zamanlarda sinir bozucu olabilirdi ama bu gün her şey kulağıma güzel notalar gibi duyuluyordu.