Özel günler güzel midir?

Daha çok gencim...Bunun farkındayım...Ama yaş aldıkça babası artık olmayan arkadaşlarımın sayısı arttı...

Çoğunuzun tanıdığı can dostum, en uzun zamandır hayatımda olupda babası olmayan en yakınım.

Onun öncesinde babamın kendi...En yakın 3 çocukluk hatta bebeklik arkadaşlarım...Üniversiteden-tiyatrodan arkadaşlarım,en yakın hocam...

Hayatımda babası olmayan ilk kişi babam...Bebekken kaybetmiş babasını...Hatırlamıyor bile...1 tane fotoğrafı var dedemin sadece...Kucağında bebek olan babamla...Bir de mezarı var...

Sonra kankam var...Tanıştığımızda daha yeni kaybetmişti babasını...Çok sonra öğrendim bunu...Babasını...Yaşadıklarını...Hala yaşamakta olduklarını...Hiç geçmiyor Senem diyişini...

Sonra ilk kez şahit oldum. Çocukluk- bebeklik arkadaşım...1 tanesi...Babasını kaybettik...Hala cenazeden dönüp iki arkadaşı ben ve o sessizce oturuşumuzu...Hala hatırlıyorum ilk çiğ köftemi yediren o babacan adamı...

Sonra diğer bebeklik arkadaşlarım...iki kız kardeş...Biri hep ağladı,diğeri hep evi idare etti,annesini kendinden sadece 1 yaş küçük olan kardeşini toparladı..tuttu kendini,güçlü oldu.

Sonra aradan aylar geçti ve bir gün daha fazla güçlü olmadı...Ben vardım yanında tesadüfen...Babamın yanına gitmek istiyorum dedi...Ben büyüktüm,ablaydım güya...Kendini yerden yere atarken,kıyafetlerini parçalarken hiç bir şey yapamadım...Sadece yapma diyebildim ve ağladım onunla...Hala hatırlıyorum ölüm haberini aldıklarında hastenede nasıl kendini yere atıp ağladığını anlatışlarını... 

Sonra hocamla tanıştım...Bir gün drama dersinde,doğaçlama çalışırken anlattı...Babam öldüğünde kavgalıydık,hala bu aklımda demişti...Hiç unutmuyorum parmaklarını açamayışımı...Galiba rahat gitmedi demişti...Sırf bize bir şeyler öğretebilmek için en özelini açmıştı...Bir daha da duymadım buna benzer bir şey hocamdan... Hala acıtıyor olmalı...Hatta acıtıyordur,biliyorum.

Sonra tiyatrodan bir arkadaşımızın babasının ölüm haberini aldık...Çalışkan,düzgün,saygılı,sorumluluklarını bilen,sevmeyen bir kişinin bile olmadığı bir kız...

Gittik hep beraber...Cenazeden sonra eve gittiğimizde hepimiz toplaştık küçücük odasına...En arkaya gizlendim...Hiç bir şey diyemedim...Arkadaşlarıma sordum ne demeliyim diye...Bir şey demek zorunda değilsin,farketmez zaten dediler...diyemiycektim zaten...Hala hatırlıyorum halini arkadaşımın..hiç bir zaman o halde görmediğim suratını...

En son yine tiyatrordan bir arkadaşım babasını kaybetti. Hep gülen,bizi de güldüren,şakalaşan bir çocuk...Gittik yine hepberaber...Yanımda yukarıda anlattığım babasını bir kaç yıl önce kaybetmiş arkadaşımla yanyana durduk camide...Hayal bile edemedim ne düşündüğünü...cenaze bitince eve gitmek istemedi babasını yeni gömen arkadaşımız...Hep beraber yemek yedik...Güldük,sohbet ettik...Hepimiz bir kaç dakikalığına unutmuş taklidi yaptık...O hissi bilenler de bilmyenler de...

Ama hala hatırlıyorum taş gibi durup,evin artık tek erkeği olarak kalan arkadaşımın babasını gömdükten sonra,kalabalık azalınca kendini bıraktığı o anı...Hayatımdaki en çok gülen adamlardan birini öyle görmek...ilk kez...Sonra babasının 7sinde...bak bu kız arkadaşım dedi...Yüzük takıcaktık yurtdışından geldiğinde ama babam yetişemedi dedi...sonra yine güldük...

Sonra çok yakın olmadığım bir ablam var...küçük yaşta hem annesini hem babasını kaybetmiş olan...Anneler gününde çok üzüldüğünü anladığım bir blog yazısını okumuştum. Bugün o geldi aklıma...Bugünde babalar günü...

Babam yanımda...Bugün onu istemeden üzdüm,berbat bir babalar günü yaşattım ona...Ama o bunu anladı...Beni anladı...Böyle yapmak istemediğimi anladı...Geri alamıyorum...üzdüm sonra da ben üzüldüm...Sonra babası olmayan bu arkadaşlarım aklıma geldi...Kendime kızdım...Babam yanımda...çok bencilsin Senem!

Bugün babası olmayanların da babalar günü...Hiç olmamışların da,artık olmayanlarında...Elimden hiç bir şey gelmiyor...Hiç birimizin gelmez...Ama ben nasıl bir şey olduğunu hayal etsem diye düşündüğüm anda bile,daha hayal etmeye başlamadan nefes alamayacak gibi oluyorsam,onlar bugün nasıl hissediyorlardır acaba? 

Bu yüzden bunları yazdım...Nefes alabilmek için...Belki başkasıda birazcık nefes alır bugün diye...

Bir gün onları kaybedeceğiz...Bunu bilerek yaşıyoruz ama farkında olarak yaşamıyoruz...Kaybedenler artık biliyor...Kaybetmemiş olanlar ise bilemiyorum yapması gerekitği kadar bir şeyler yapıyor mu?

Babalar günü diye vesile oldu...Ama bu her tanıdığımız için geçerli değil mi? 

Yani işin özü şu: Özel günler güzel midir?